عمل چسباندن بریس به دندان‌ها (باندینگ) ظرف سی سال گذشته تغییرات چشمگیری داشته است. بخش عمده این تحول پی‌آمد عرضه مواد و روش‌های جدید ی است که باندینگ یا چسباندن موثر و مستقیم بریس به مینای دندان را ممکن ساخته است. روش متداول باندینگ بیست سال قبل به این صورت بود که متخصص ارتودنسی بند یا حلقه را دور هر دندان قرار می‌داد. هر چند این روش اتصال محکمی را برقرار می‌کرد، اما معمولاً بخش قابل توجهی از فلز دیده می‌شد.
آماده‌سازی قبل از باندینگ ارتودنسی
خشک بودن محیط درمان از آن رو بسیار مهم است که مواد مورد استفاده برای باندینگ باید روی سطح مینای تمیز اعمال شود. بسیاری از پرایمرها و بعضی از مواد چسب هیدروفیل یا آب دوست هستند، اما در صورت آلودگی با آب دهان عملکرد مناسبی نخواهند داشت. پروتئین‌های آب دهان به سرعت با سطح مینای دندان واکنش می‌دهند و به آن می‌چسبند و لایه‌ای به نام پلاک یا پلیکل تشکیل می‌شود که از باندینگ ارتودنسی مناسب جلوگیری می‌کند. در نتیجه در طول درمان سطح مینا باید به دور از زبان، گونه و لب‌ها نگه داشته شود.
- ۹۶/۰۶/۲۶